Aku urip karo ibuku sing umure 85 lan anakku sing umure 8 tahun. Ibuku ya mesti wis nini nini, anakku mesti esih bocah banget. Kanggoku sing angel kuwe gawe wong loro kuwe akur lan kompak. Soale arang pisan kedadean akure, sing akeh malah congkrahe. Se polah polahe. Kang tumindake, kang omongane, kang rasanane. Lah pokokke karepe sejen bae.

Kawit anakku esih cilik angger anakku nangis mbuh kenang apa sebabe, kadang kadang wong bocah ya nangise madan kebanjur dadi suwe. Angger kaya kuwe mengko ibuku marani, karo takon utawa ngomongi. Angger takon diwangsuli wis ora patia midanget, mengko takon maning takon maning. Apa maning angger anakku sing mangsuli karo nangis ya dadi ora genah ngomong apa. Angger ditakoni bola bali ngkoanakku tambah jengkel lan tambah seru nangise. Angger simbahe ngomongi ya kaya kuwe. Dadi reang pisan. Tapi angger ibuku sing tekcegah dadi sejen maning. Aku tahu nyegah, “wis bu ora usah melu ngendikan dadi tambah rubes”. Jebule omonganku kuwe salah mungguhe ibuku. Ngendikane malah kaya kiye :”Melu ngomong be ora olih, ujarku wong nyong wong tuwa ana bocah nangis kon ora merek acan ya ora patut, ngko ndarani wong tuwa apa. Enggane nyong apa apa wis ora kanggo, wis ngonoh ngonoh diurusi dewek...!! kaya kuwe dawa pisan karo duka. Kadang kadang malah nganggo nelangsa, jere “nyong wong tuwa wis ora kanggo”. Angger ora malah ndukani aku: “Wong tuwa lagi ngomong kuwe dirungokna aja disela, saru !!” Laah malah aku sing salah. Bocahe ya kaya kuwe, malah mbengok mbengok, aku emoh nek mbahe maring ngeneh !”. Aku kon kepriwe jajal.

Beda maning angger ibuku karo anakku bareng nonton tivi. Wong wis ora midanget ya ibuku ngko priksa gambar tivi karo ngendika gawe critaa dewek sing ora pas karo crita sing nang tivi. Magene angger wong tuwa ngendikan toli nganggo bola bali. Angger dibener benerna utawa ditidokna crita sing bener ora midanget ya kudu seru pisan karo bola bali. Anakku kesuh banjur lapor : “Ibu lah mbahe ngomong terus, aku dadi ora bisa nonton !”. angger tambah kesuh anakku malah nglarang mbahe mriksani tivi. “Bu Lah mbahe aja oleh nonton tivi” kaya kuwe ngomonge. Lah dalah maring wong tuwa aku ya ora mungkin nglarang, sembrana mbok ! Angger wis kaya kuwe tivi sing dongane nggo hiburan malah nggo padudon.

Tapi angger anakku lagi nonton tivi dewek, ora nana sing ngganggu ora lingak linguk. Angger wis kaya kuwe diceluk celuk ora krungu. Ya angger aku sing nyeluk tek serukna utawa tivine tek pateni. Tapi angger mbahe sing nyeluk, ya nganti duka. Kadang kadang wis semaur tapi mbahe ora midanget. Dadi ngendikane mbahe :’kuwe bocah diceluk- celuk ko meneng bae. Kae anakke diajari mbok angger diceluk semaur ’delem’ kaya kuwe li maen”. Semana uga angger mbahe takon, ya takon apa paa. Kadang takon “wis papung apa urung?” kadang takon ”tespada kang ngendi?”. Utawa takon “wis maem apa urung ?”. Jane anakku ya seringe wis wangsulan, tapi ibuku ora midanget. Ngko ndarani ora semaur. Sing semaur ya semana uga, wegah mbaleni utawa salah suwe wegah semaur. Alasane :”lah warang wurunge ora krungu” kayaa kuwe jere. Kan dadine ora bener. Sing bisa teklakoni ya gur ngomongi bocah:”bocah pinter, nek ditakoni mesti semaur, ora pareng ora semaur, sapa sapaa sing takon. Apa maning sing takon mbahe. Mbahe kan wis sepuh, apa apane wis kurang. Dadi perlu sering-sering dibantu. Ngko nek awake dewek tua ya arep kaya kuwe. Lewihapik maning anggerko sering-sering ngancani, mbok butuh direwangi. Dadi mbahe ora perlu celuk celuk nganti duka, bekti maring tuwa kan wajib, bocah sing sholekhah ...”

Urusan ngaji ya kaya kuwe. Ibuku sing gole mriksani lan gole midanget wis ora genah njaluk dituntun ngapalna salah sijine surat nang Al Qur’an. Aku maca disit se ayat utawa setembung, ngko ibuku nirokna. Molahane kaya kuwe, salah suwe saya akeh. Ibuku termasuk pinter bisa mipil ngapalna. Jere saking kepengine ngaji. Lagi esih genah tah seneng maca nderes. Tapi wong siki wis ora bisa maca, ya ngajine ngapalna. Nang mesjid ya kaya kuwe, njaluk tulung maring sing bisa nuntun. Arepa kaya kuwe, ana nini nini 2 nang mesjid sing ora teyeng kaya ibuku. Sing dadi masalah angger wacan sing madan angel, ibuku ngucape salah. Kan tek baleni. Urung bener baleni maning. Saya suwe saya seru aku gole ngomong, ngaanti ngorong ngorong. Angger kaya kuwe ngko anakku marani karo kesuh kayane keganggu ndean, karo takon:”ana apa si bu, seru temen ?”. “Genah angger ora seru ya mbahe ora midanget caah cah !

Tapi ana kedadian lucu sing nyong ora bisa nyalahna. Critane wong wong lagi jamaah sholat nang mesjid. Anakku nang sebelahe mbahe. Shot wis mlaku rong rakaat. Bar tahyat awal, imam ngadeg maning karo ngabani “Allohu Akbar”, wong sing pada makmum ya menyat melu ngadeg. Tapi ibuku arep menyat kangelan, eeh anakku nang sebelahe madep maring mbahe, nyekel lengen tangane mbahe karo ngenyatna. Ora ngomong apa apa. Terus nerusna sholate. Lha angger kaya kuwe cara ustadz sing gemiyen ngajari aku ya anakku batal sholate ya, wong obah sing ora termasuk rukune sholat. Tapi genah aku sing ngajari kon melas maring wong tuwa, kon seneng ngrewangi wong sing mbutuhna, apa maning mbahe sing butuh.

Dadi siki aku gur ngupaya ben aku tetep teyeng bekti maring wong tuwa. Tugasku siki kayane gari njaga jasmani lan rohanine ibuku. Ben ke urus kabeh lan ora lara ngati. Karo ngajari anakku bekti maring wong tuwa. Aku kudu bisa nang tengah tengah. Ngurusi lan ndidik anakku tapi ya nyenengna ibukku. Kadang nek tuku apa-apa wis tek pisah, sing ngggo anakku karo sing nggo ibukku. Tapi nek anakku doyan, singgo mbahe dijaluk maning. Ujarku aja diweken, ee wong tuwa pikirane sejen, malah sing wis dipisah ditokna terus diweken putune. Jere “pora koh wong doyan, nyong wis mangan wit gemiyen ikih” kaya kuwe ngendikane ibuku. Lah bodoa, sing penting bombong kabeh.