KOTAK BIRU BENHUR

Bag.4

Sedina Iki Suryani ora jenjem olehe kerja, bolak-balik nyawang jam sing gumantung neng ndhuwur jendela ruang kerjane. Kurang limang menit engkas. Ning Suryani wes ora kenti, pengin ndang cepet bali.

Pas jame muleh kantor, prasasat pengen mlayu wae. Suryani age-age neng parkiran njur nyetater motor nggeblas muleh.

Kira-kira ana limalas menit, Suryani wes tekan papan panggonan sing dituju. Clingak-clinguk nggoleki alamat sing wes diparingi Mas Samsudin. Jebul panggonane rada mblebu gang.

Ana omah kuno neng isih katon asri, kaya omah suwung wae. Jare tangga sebelah ana kok sing nunggu omah kui asmane Mbah Siti.

Suryani ndhodhok lawang lan uluk salam.

"Lawange ora di kancing, Nduk. Mlebu wae ora papa,"

Aku noleh marani suara mau karo nepungake mbok menawa oleh inpormasi bab Mas Samsudin.

"Tepangaken Mbah, Kulo Suryani,"

"Iya, Ndhuk. Aku Juminten. Enek perlu apa kowe tekan kene. Arep nggoleki sapa?" Pitakone Mbah Juminten.

"Kula madosi daleme Mas Samsudin, Mbah. Napa leres niku daleme. Ibukipun Mas Samsudin napa wonten nggih?" pitakone Suryani marang Mbah Jum.

"Apa? Samsudin?"

Mbah Jum mlongo lan mendelik sajak kaget.

"Wes ayo...tak terne mlebu omah, kae enek Mbah Siti," ujare Mbah Jum karo ngglendheng Suryani mlebu omahe Mas Samsudin.

"Sit, Iki lo ana sing nggoleki,"

Suarane Mbah Jum alus. Suryani kaget setengah mati, bareng weruh sing asmane Mbah Siti. Kahanane nggawe trenyuhing ati, rambute rowe-rowe sajak ora jerawat. Awake kari balung karo kulit. Mripate mencereng neng kosong. Trus piye nek arep ngomong. Suryani bingung. Mbah Siti kayak wong ra waras ngono.

"Mbah Jum, pripun niki." Suryani trenyuh atine.

"Yo ngono kui, kahanane Mbah Siti, sak joke ora sida rabi jalaran calon bojone dadi korban kecelakaan sepur, wonge njur ngengleng. Ditambakke neng ngendi wae ora iso mari."

"Dados Mas Samsudin niku sanes putrane, to Mbah?" Suryani isih penasaran.

"Samsudin kuwi calon bojone, Nduk. Yen ibune sing biyen ngrawat Siti, saiki wes seda. Wes bar sewune."

"Mbah Siti niku umure pinten to, Mbah?" Suryani tambah penasaran.

"Kira-kira sewidaklima nan nduk,"

***

Mbah Siti mung mendelik wae nalika Suryani mlaku nyedhaki. Malah katon wedi yen ngerti wong sing ra nate srawung.

Suryani gage ngetokne, kotak warna biru benhur. Alon-alon diulungke marang Mbah Siti. Kotak biru benhur dibuka Suryani.

Kanthi gumeter Mbah Siti nampani.

Bareng weruh kotak warna biru benhur, reaksine Mbah Siti katon beda karo biasane. Pasuryane katon sumringah. Ana esem sing jumlarit ing pucukin lathi lan ana bun kan mencorong ing tlapuking netra. Pirang puluh tahun olehe ngenteni, priya sing wis njiret atine. Lagi Saiki keturutan.

"Kang, iki tandha tresnamu," gumrenenge Mbah Siti karo nyawang ali-ali sing ana matane putih kui.

Kelingan nalika semana rerentengan tuku ali-ali wong loro. Dipilih kanthi sih ing rasa asmara.

Sapa sing ngira, Yen pungkasane mung dadi cerita sing nggempilne ati.

Ora let suwe, Mbah Siti mlayu metu ngomah, bola bali jenenge Mas Samsudin sing dibengoki. Atine katon bungah.

Suryani karo Mbah Jum kamitenggengen nyawang kahanan sing ora sak baene. Wes meh telung puluh tahun Mbah Siti ora nate obah saka omah, ora srawung karo wong, ora pacalaton, prasasat mati ing sajroning urip. Bareng ngerti kotak biru benhur iso mlayu metu omah, oleh daya saka ngendi?

Sak wise sadar Suryani njur mlayu metu nututi Mbah Siti.

Bareng tekan ratan, Suryani kaget nalika akeh wong padha nggrombol, bareng dipiyak Mbah Siti sing wes gubrat getih. Ditabrak montor.

Atine Suryani kayak dilolosi.

"Nduk, matur nuwun ya, kae aku wes dipethuk Kang Samsudin."

Sak durunge les ninggal Mbah Siti isih iso kumecap marang Suryani.

"Tresna kang ora luntur, najan kapegat dening dawaning wektu lan ilange raga, kabeh tinemu ing manunggaling rasa,"

Tamat.

Mediun, Maret 2020