Wis suwe ra mulokan. Rencanaku sakjane pingin sedino wae ngetrapake basa Jawa kanggo cecaturan ing sekolahan. Ben wong Jawa ora ilang jawane. Mosok dadi wong Jawa yahmana yahmene kok pancet ae ra paham basane dhewe.

Ora mung aku dhewe. Wong liya ya akeh tunggale. Kanggo nyinau basa Jawa pancen kudune saben dina dikulinaake. Mbuh salah mbuh bener sing penting padha blajare.

Iki dina sinambi leren mergawe, eh kok pingin mulokan kaya biyen kae. Eling crita karo bocah-bocah wingi awan nalika tak jaluki tulung moto kegiatan ing sekolahan.

"Divideo nggih, Bu?" pitakone siswaku.

"Aja, Le. Blaen ngko hapene," wangsulanku karo mbalik ing ngarep bangku.

"Dipoto mawon, Bu? Pinten?" pitakone meneh.

"Iya, telu pa papat ae, Le. Mung ge kolase, " wangsulanku njur njupuk alat peraga.

Kolase kuwi apa ta sakjane? Ana bocah kang takon wae. Mbuh njarag apa pancen ora ngerti artine. Pancen jamane saiki, yen pas mulang bocah-bocah, kudu dipoto. Njur poto mau ditata mening kanthi ditambahi katrangan apa kegiatane. Kaya album ngana kae, lo. Istilah keren-ne jare kolase.

Iput saben dina kadhang njaluk tulung marang siswa saperlu mung nuruti pegaweyan kang kudu dilaporake. Kudune rak ya dipasangi kamera wae, ben mulang ora repot nggawe kolase. Yen sinyale penak lan hapene tepak, kabeh mau ra masalah.

"Lha masalahe apa, Bu? Nggawe kolase wae kok sambat ae," pitakone salah sawijining kanca ing kantorku.

" Halah, ya biasa ta, Pak. Lha wong aku ki eman yen mbuwang poto liyane. Dadi yen ditambahi nggawe kolase, hapeku ya jelas magep-magep," wangsulanku sinambi milihi poto kang wis ora tak perloake. Poto panganan wae kok disimpen nganti taunan. Ealah, mbok mbok.

14 Januari 2024