Kang Surip tenguk-tenguk lungguh ning kursi, dikancani kopi pahit lan udud Gudang Garam. Atine grundel yen kelingan Slamet, tukang azan Langgar Darul Hikmah. Saben tibane wayah shalat, Slamet mesthi kaya mabur mlayu mlebu Langgar, nyekel mikrofon, banjur azan kanthi swara menthul-menthul kayata Serabi Kalibeluk Warungasem. Sakbubare azan, kalanjut shalawatan. Shalawatan iki kang dadi pikirane Kang Surip. Ora eling wayah Maghrib, Isya, Subuh, Zuhur, lan Ashar. Shalawatane’ yo mudek mulek anamung siji kuwi, kaya ora ana shalawatan liyane.

Jane swarane Slamet yo ora pati apik, tapi semangate’ kanggo ngopeni mushala ora ana kang bisa nandingi. “Ya Allah Gusti, Pangerane’ kula, Nabi Muhammad, Nabi kawula, Nabi Muhammad, Nabi pungkasan, tilar wasiat kitab Qur’an dadi panutan. Allahuma shalli wassallim ala, Sayyidina wa Maulana Muhammadin, Adadama bi’ilmillahi shalatan, Da’imatan bidawami mulkillahi” kaprungu swarane Slamet sakubenge’ kampung. Kang Surip banjur njupuk sarung lan mlaku menyang Langgar, “Iki wis tekan titi wancine, Aku kudu ngomong karo Slamet” guneman Kang Surip ing ati.

Sawise salaman shalat zuhur, Kang Surip kanthi ati-ati nyedhak’i Slamet. “Met, Aku ki seneng krungu sholawatanmu, yo apik”. Slamet pringas pringis dialem. Kang Surip banjur nyambung maneh “Tapi, sholawatanmu iki egois”, Slamet bingung “Kok egois piye to, Kang Surip?”. “Lha ora egois piye, kabeh kok pek dhewe, Gusti Allah mung Pangeranmu, Nabi Muhammad ya mung Nabimu, tanggamu ora uman” pitutur Kang Surip kanthi anyel ndelakke’ Slamet sing plonga plongo ngruoake’.

“Lha Nyong kudu piye, Kang ? pitakon Slamet kanthi lugu. “Ganti shalawatanmu, aja manggon, ben tanggamu uman barokahe” wangsulane Kang Surip sinambi mlaku metu Langgar. “Siap, ngko Ashar takganti ya, Kang Surip” sikile Slamet jingkrakan kaya Manuk Prenjak ning Wit Karsem ngarep Langgar.

Pas wektu Ashar, Kang Surip ngenteni shalawatane Slamet sakpungkasane azan. Lhadalah, kaprungu swara menthul-menthul “Ya Allah Gusti, Pangerane’ Surip, Nabi Muhammad, Nabine Surip...”. Durung rampung shalawatan kuwi, Kang Surip wis mencelat mlayu ning Langgar lan ngaplok Slamet nganggo kopyah. Jama’ah saklanggar padha gumuyu ngakak. “Lha piye to, Kang Surip, iki sampeyan ben uman, Gusti Allah lan Kanjeng Nabi ora mung kanggo Nyong thok, uga kanggo Sampeyan” wangsulane Slamet kanthi polos. Duh...Slamet...Slamet.

Sugeng rawuh ing jagat literasi, jagat waca lan tinulis kagem mbikak adab zaman, jagat buku kagem ilmu katumpu.