Esuk-esuk mendung, Kang Dartim njagong jegang neng risban ora kelalen sandingane wedang kopi karo mendoan tempe esih kemebul. Mbako, menyan, klembak, papir, wuwur wis pepek cemantur. Yu Satem lagi mberesi kumbahan karo nilepi. Kukus rokok lintingan wis kemebul nyeseki ruangan sing ora sepiraha ambane. Yu Satem ya biasa bae ora watuk ora wahin sebab wis kulina padahal ubleke wis ngungkuli knalpot motor 2 tax.

“ Rika ora mangkat sawah Kang ?” Yu Satem takon sebab Kang Dartim esih njagong sante karo medhang.

“ Mengkoan lah, hawane mendung dadi madan aras-arasen,” Kang Dartim njawab sekenane.

“ Wong urip ora kena aras-arasen Kang, kudu sing sengkud nggolet rejeki. Jamane tambah ngeneh tambah pirang-pirang kebutuhane,” Yu Satem nerusna.

“ Rejeki wis ana bagiane dewek-dewek Yu, diuber-uber kaya ngapa durung mangsane ya ora bakal kecandak ” ujare Kang Dartim.

“ Lagi diuber-uber bae ora mesti kecandhak apa maning ora diuber masa kecandhaka, “ Yu Satem ora gelem kalah.

“ Siki wis wulan Desember enggal pengalihan tahun, penanggalan jawane Robingul akhir lagi akeh-akehe kondangan ya kudu dipikirna.” Yu Satem nerusna kanda.

“ Ora usah ngresula akeh kondangan, sing penting mbok ana sing nggo kondangan.” Jawab Kang Dartim.

“ Wong urip kudu akeh syukure maring sing gawe urip. Siki jaman kemajuan apa-apa ana. Sing dipangan wis ana, sing nggo mangan ya wis ana. Dadi ora usah werna-werna sing dipikir, sing perlu waras, jajal sih , temenan koh. “ Kang Dartim aweh ular-ular.

“ Iya bener yah Kang. Ngomong-ngomong mengko sore sida kondangan nggone Kang Katur karo Wa Cartam terakhir dina kiye, wis ana mbok sing arep nggo kondangan ? “ Yu Satem takon.

Kang Dartim langsung njenggirat menyat nyawel pacul,” Aku mangkat sawah disit Yu .”

“ Ya sing ati-ati. Aja kelalen mengko sore kondangan …”

Kang Dartim ,” … ??? “