Lir hayam diasupkeun kana karamba. Heureut deuleu, pondok léngkah. Antukna huleng jentul badis manekin. Kahandeueul jeung panineungan lawas sumarambah kana bayah, ngahudang bronhitis bathin nu mingkin kronis. Kaleleban. Lulurung kalbu garung, rembet ku pajuriwetna ramat lancah rusiah. Disidem. Pepelakan lalampahan di huma kahirupan ukur jadi taméng beungeut saharitaeun, da bucitreukna beuteung nu tambarakan ngébréhkeun saha nu saenyana diri kuring téh. Gebeg! Patingpelentisna rupaning kainggis. Lir suung ‘na usum ngijih. Léngkah dumadakan kumerengkog. Suku kokorédeun, balas remen tikudawet ngareumpak papagon hirup. Baluas jadi katambias, teu apal jalan nu sakuduna disorang. Antukna pirang-pirang kapeurih nganteurkeun diri ka lemah cai purwadaksi. Engeuh yén diri teu bisa puasa pikeun ngajaga panon kuawasna, ngajaga ceuli kudéngéna, ngajaga létah kuucapna jeung ngajaga haté kuikhlasna, bati ceurik balilihan, tuluy mantengkeun kalbu nu geterna mapakan geter microwave, ngajerit maratan langit. “Gusti...!” Parat sumambat, ngocéak maratan jagat basa apal diri geus ngajepat. Nangkarak baeud.